Πάρε τον χρόνο σου, κάνε μια παύση, χαλάρωσε, ζήσε τη στιγμή, απόλαυσε το τώρα.

Πόσες φορές δεν έχεις ακούσει/σκεφτεί ή πει αυτές τις φράσεις και πόσες φορές δεν έχεις αναρωτηθεί πώς μπορεί να γίνει αυτό σε μια εποχή που είμαστε όλοι συνδεδεμένοι, εκτεθειμμένοι και έρμαια σε πληροφορίες, δεδομένα, νέα, ειδήσεις από όλο τον κόσμο που μας κάνουν να νιώθουμε παντοδύναμοι, παντογνώστες και ταυτόχρονα ανίσχυροι και ανίδεοι για το τι πραγματικά συμβαίνει γύρω μας και μέσα μας;

Πόσες φορές άκουσες ή σκέφτηκες ότι ο χρόνος της πρώτης καραντίνας ήταν ο καλύτερος, για όσους δεν αρρώστησαν ή έχασαν δικά τους άτομα, δεν ήταν μόνοι τους ή δεν έχασαν τις δουλειές τους; Πόση σημασία έδωσες ή πόσο προσπάθησες να βοηθήσεις άτομα που δυσκολεύτηκαν σε αυτό τον χρόνο απομόνωσης και εγκλεισμού και πόσο συχνά αναπολείς τις στιγμές που δεν είχες άλλη επιλογή πέρα από το να μείνεις μέσα, να μάθεις να μαγειρεύεις, να δεις ταινίες, να διαβάσεις, να συνδεθείς με τον εαυτό σου ή να μάθεις κάτι καινούριο;

Τι μας κάνει να τρέχουμε τόσο πολύ, χωρίς να ξέρουμε το πού και το γιατί; Δουλειά, υποχρεώσεις, γυμναστική, χόμπι, έξοδοι, φίλοι, σύντροφοι, οικογένεια, όλα μπαίνουν στην εξίσωση του χρόνου μας καθημερινά με έναν ρυθμό που αλήθεια, πόσο εύκολα ορίζουμε ή επιλέγουμε; 

Γιατί γράφουμε μόνο με ερωτήσεις; Μήπως επειδή οι απαντήσεις για τον καθένα είναι διαφορετικές και πρέπει ο καθένας να τις σκεφτεί μόνος του; 

Ίσως μπορείς να βρεις λίγο χρόνο για τον εαυτό σου, να ανακαλύψεις το δικό σου αγάλι, αυτό που σε κάνει να νιώθεις καλά και ότι βρίσκεσαι εκεί που θέλεις να είσαι κάθε στιγμή. Ίσως.